Догматика Православне Цркве – Том III (први део)

ЕКЛИСИОЛОГИЈА – УЧЕЊЕ О ЦРКВИ
Црква, Светајна Христова – Благовест о Цркви и животу у Њој

Обогочовечени човек

 

Обожен, обогочовечен човек, човек ко ји сеу богочовечанском бићу Цркве кроз свете тајне и свете врлине испунио „сваком пуноћом Божјом”;[1] ето — то је хришћанин. Да, хришћанин је охристовљени, обожени, обогочовечени човек. И ништа мање од тога. Постајући крштењем члан Цркве Христове, тог вечноживог Богочовечанског тела Христовог, хришћанин почиње дасе обожује, обогочовечује, дасе испуњује светим божанским, богочовечанским силама, и тако непрестано у току целог живота и — целе вечности своје. У њему се непрекидно ствара све ново и ново, све Христово и Христово. А што је Христово, увек је ново, јер је бесмртно и вечно. Бесмртно пак, вечно пак тиме је бесмртно и тиме вечно, што је увек ново и ново, и све новије и новије. Јер чудесни Господ Христос je не само Спаситељ и Сведржитељ и Промислитељ, него и вечни Творац, и тиме вечни Чудотворац. Зато Он и изјављује: “Ево све ново творим (= ево све и сва чиним новим)”.[2]

„Ко је у Христу”, тај је хришћанин; и зато што је у Христу — „нова је твар”. Живи ли човек у Христу помоћу светих тајни и светих врлина, он је већ вечан, већ богочовечан, и тиме сав нов и увек нов, и никаква га смрт не може састарити и обузети, и он неминовно рађа „многи род” = свете и бесмртне мисли, света и бесмртна осећања, света и бесмртна дела. Живећи у хришћанину благодаћу Својих светих тајни и светих врлина, Господ Христос и чини његову природу плодородном, те она твори дела Христова — „дела добра”, рађа „многи род”, јер „свако дрво добро родове добре рађа”[3]. Тада је све то сасвим природно.

 


НАПОМЕНЕ:

[1] Кол. 9, 10; Εф. 1, 23.

[2] Откр. 21, 5.

[3] Ср. Мт. 7, 17; Јн. 15, 5.

 

2 Comments

  1. Плирома или пуноћа божанског.

  2. Шта је то плирома